Hep soyledim , itiraf ettim aslinda onu ne kadar sevdigimi , gunumu , ruhumu ne kadar aydinlattigini , icime huzur , yuzume tebessum getirdigini , sanki butun vucudum hucrelerim yenilenmis gibi enerjik , dolu ve capcanli hissettirdigini bana..
Ama ona soylemedim bunlari , kendime soyledim , icimdeki boslukta yankilandi itiraflarim , ona uzaktan bakarken kendi kendime soyledim , ozgur iradem ile kendimden emin ve kararli. Gurur duydum kendim ile . Sonunda itiraf edebilmistim nadir de olsa birisinin bana can kattigini , mutlu hissettirdigini , daha iyi olmam icin bana guc verdigini.
Ve geldi catti yine ayrilik zamani artik. Toplanmam gerek , onu bellegimden silmem gerek , o yok artik , olmayacakta. Hafizami bundan sonra yasayacaklarima adamaliyim , veda etmeyecegim. Birden olsun hersey , o uzuntuye katlanmak istemiyorum , soguk ve hicbir seye aldiris etmeyen Toygar olmaliyim , hem uzulmem ki ben boyle seylere...
Insanoglu oldukca ayrilik da hep olacak , kacinilmaz bu. Ne gerek var bunun icin uzulmeye , dert etmeye. Istemesem de bu olacak , bunu degistirmeye calismak yerine bundan etkilenmemek icin harcarim gucumu. O bilmesin onun icin aslinda neler hissettigimi , bilse ne olacak zaten.
Gecmisimde buna benzer sekilde benden uzaklasmasina izin verdigim , mudahale etmedigim sevdiklerime baktigim zaman hepsi cok mutlu bir hayat suruyorlar. Bunda , benim kararimin etkili oldugunu dusunuyorum hep. Olaylara mudahale etmeden , zamani gelince ayrilip gidiyor herkes , sonucta cok da iyi ediyorlar aslinda su an ki durumlarini gordugumde bundan daha emin oluyorum. Demek ki iyi yapiyorum. Benim nasil hissettigim , dusundugum onemli degil , onemli olan onlar icin en iyisinin olmasi.. ve oluyor da sayemde.
Bazen sevmek onun gitmesine izin vermektir. Buna yurekten katiliyor ve uyguluyorum da , hep gitmelerine izin veriyorum , artik bunlar cok gecmiste kalsa da bundan sonrakiler de ayni olacak. Bencillik olur aksi.. Hem alistim artik bu veda faslina , her ne kadar onu da kendi icimden yapsam da. Ona sadece hoscakal diyebiliyorum , gozlerine bile bakacak gucum yok , boynum egik , 'yolun acik olsun.' Fazla uzatmaya gerek yok , gitsin bir an once , onu bekleyen onu mutlu edecek bekleyenine kavussun , harika bir hayat , mutlu bir aile ve cocuklar.. Daha ne bekliyor , hadi gitsin cabuk.
Herseye ragmen uzulmemek elde degil muhakkak ama bir yandan bunun onun icin en iyisi oldugunu dusunuyorum , bu da beni teselli eden tek sey , mutlu olsun baska birsey istemem.
Onun ile cok yakin olmadigim ama ayni ortamda gecirdigim her saniye icin ne kadar sansli oldugumu dusunuyorum , yeniden bir sans verilse tekrar onun ile ayni ortamda olmayi secerim. Yasamima deger katan , tanidigim sure icerisinde hayatima anlam kazandiran ona , zaman zaman beni uzmus ve hayal kirikligina ugratmis olsa da cok sey borcluyum.
Ne mutlu bana seni tanidigim ve seni bekleyen harika bir yasantiya ugurladigim icin..
